Të rejat

Roli i Organizatës Drom në procesin e zhdukjes së desegregimit arsimor në Europën Qendrore dhe Lindore

Bisedë me Bernard Rorke, Redaktor në Qendrën Europiane të të Drejtave të Romëve në Budapest, rreth rolit të Organizatës Drom në procesin e zhdukjes së segregimit arsimor në Europën Qendrore dhe Lindore.

Bernard Rorke lindi në Dublin dhe jeton në Budapest. Ai ka një MSc në Politikë dhe Sociologji nga Birkbeck College, Universiteti i Londrës dhe një doktoratë nga Qendra për Studimin e Demokracisë, Universiteti i Westminster. Ai ka punuar në çështjet e komunitetit Rom me Fondacionet e Shoqërisë së Hapur nga viti 1998 deri në dhjetor të vitit 2013. Aktualisht, ai mëson kursin “Të Drejtat e Romëve” në Universitetin Qendror Evropian në Budapest dhe punon në Qendrën Evropiane të të Drejtave të Romëve në Budapest, Hungari.

Kur dhe si u takuat me Organizatën Drom dhe Donka Panayotova dhe cila ishte përshtypja juaj e parë?

Janë kaluar më shumë se njëzet vjet që kam takuar Donkën dhe bashkëpunëtorët e saj në Organizatën Drom. Kujtoj se ajo që më impresionoi ishte profesionalizmi dhe përkushtimi i ekipit në Drom; sa i përket Donkës, më bëri përshtypje vendosmëria dhe vizioni i saj, karizma dhe aftësia e saj për të udhëhequr, dhe kapaciteti i saj për të ndryshuar situatën në një çështje që ishte gjithmonë afër zemrës sime – zhdukja e segregimit në shkolla.

Ju ishit Zëvendë sdrejtori i Fondacionit OSI/RPP. A nuk ishte propozimi i projektit për zhdukjen e segregimit arsimor nga Organizata Drom jashtë fokusit të Fondacionit në atë kohë?

RPP dhe ERRC synonin të kombinonin ligjërimin strategjik me mobilizimin e bazuar në komunitet për të sfiduar thellësisht atë që ne e konsideronim si absurde institucionale të segregimit racor; ne donim të thyem heshtjen për diskriminimin skandaloz dhe sistematik që mohonte të drejtën themelore të arsimit për nxënësit romë. Propozimi i projektit nga Drom kombinonte idealët e një lëvizjeje të të drejtave civile me vëmendjen ndaj detajeve praktike për të krijuar një “model të vërtetë të zhdukjes së segregimit”, dhe krijoi bazën për një mobilizim më të gjerë rreth kësaj çështje.

Kjo ishte një largim i mrekullueshëm nga projektet tipike rreth arsimit të romëve, ku pasuroheshin shumë për të ndjekur përmirësime graduale, inkrementale, “hapat-hap pas hap pas hapi” të kushteve dhe rezultateve në sistemet e ndara, qasje që as nuk i ndryshonte as nuk sfidonte atë që tashmë është njohur me vonesë nga Bashkimi Europian si diskriminim institucional.

Si anëtar i menaxhimit të një institucioni të financimit dhe si një ekspert, a menduat se projekti i zhdukjes së segregimit arsimor nga Organizata Drom ishte shumë ambicioz?

Pa dyshim, nuk do të kisha quajtur veten ekspert në fund të viteve 1990; dhe pas 25 vitesh jam ende alergjik ndaj idesë se jam ndonjë lloj eksperti! Plani i zhdukjes së segregimit së Drom ishte vërtet ambicioz, ai riktheu agjendën dhe vendosi të drejtat e fëmijës në vend të parë, ndryshoi bisedën rreth qasjes në arsim për romët, transformoi atë që shpallet si ‘shqetësim i zakonshëm’, dhe goditi sistemin duke zbuluar atë që deri atëherë është pranuar si normale për atë që ishte në të vërtetë – segregimit racor. Kjo ishte ajo që frymëzoi nga projekti i Drom që, brenda dy vitesh, u bë i njohur në të gjithë Evropën si ‘modeli i Vidinit’.

Ju keni vizituar Vidinin disa herë, si edhe projekte të tjera të zhdukjes së segregimit arsimor. A ka diçka që ju ka impresionuar shumë dhe që nuk do ta harroni kurrë?

Ajo që nuk do të harroj është ndjenja e kënaqësisë, duke udhëtuar me një autobus të verdhë nga lagjia në shkollë, dhe duke parë oborrin e shkollës të mbushur me nxënës të gatshëm, të romëve dhe të pakromëve që luajnë së bashku dhe janë të gatshëm të mësojnë së bashku. Tejkaluar se sa përgatitje kishte përfshirë; se sa përgjigje, bindje dhe përpjekje e madhe kishte investuar Drejtori i RPP, Rumyan Russinov; dhe sa punë të mërzitshme kishte bërë Donka dhe ekipi i Drom me autoritetet, mësuesit dhe prindërit për ta bërë këtë të mundur – të dëshmoj realitetin e tij në fillim të një dite të zakonshme shkollore më dha një shikim të shkurtër të se si mund të duket një Evropë e përtej racizmit.

Si reagoi udhëheqja e OSI në Budapest dhe New York ndaj këtij projekti?

Udhëheqja e OSI në New York bëri të gjithë ndryshimin. Debbie Harding ishte e përkushtuar me trup e shpirt për të mbështetur projektin DROM dhe përpjekjet më të gjera për zhdukjen e segregimit në të gjithë Europën Qendrore dhe Lindore. George Soros dhe Presidenti i OSI, Aryeh Neier, ishin të dy aleatë të rëndësishëm, dhe zhdukja e segregimit në shkolla u bë një nga prioritetet kyçe të Dekadës së Përfshirjes së Romëve 2005-2015

A kishte projekte arsimore në Shoqërinë e Hapur që ishin implementuar deri në atë kohë dhe që binin ndesh me zhdukjen e segregimit arsimor?

Fondacioni Shoqëria e Hapur, nga definicioni ishte një organizatë pluraliste, e përbërë nga një rrjet i ndryshuar i organizatave, fondacioneve, programeve dhe nisma speciale, të bashkuara nga një angazhim i pasaktë por i fortë për drejtësi, qeverisje demokratike dhe të drejtat e njeriut, dhe një mision për të ndihmuar në ndërtimin e demokracive të përfshira dhe të gjallë. Kështu që, natyrisht, kishte koncepte të ndryshme dhe shpesh konfliktuese mbi çfarë përbën mirën publike.

Në të gjithë Evropën, ishte OSI që mori udhën në të insistuarin se vetëm romët mund të emancipohen vetvetiu dhe se romët duhet të marrin një rol udhëheqës në projektimin, zbatimin dhe monitorimin e ndërhyrjeve politike që kanë ndikim në jetën e tyre. Kështu që, udhëheqja e OSI përkrahu mobilizimin e parë i drejtuar nga romët, bazuar në komunitet për zhdukjen e segregimit arsimore, ndërhyrja e parë që vendosi të drejtat e romëve në vend të parë. Ashtu si çdo hap i parë që është i thellë, i vlefshëm dhe emancipator, është i sigurt të prekë, dhe sigurisht që e bëri, njerëzit u tronditën, u shqetësuan dhe iu dorëzua atyre që kishin interes të vendosin në mënyrën e zakonshme të biznesit.

Në ekspertë, dhurues dhe aktorë të ndryshëm të shoqërisë civile, pati kundërshtarë të zhdukjes së segregimit që pretendonin se ishim shumë radikalë dhe shumë të papërvojshëm për të kuptuar kompleksitetet e arsimit. Ata portretizuan modelin e zhdukjes së segregimit së Drom si thjesht transportimin e fëmijëve nga pikënisja në destinacion, dhe na etiketuan personalisht si ekstremistë.

Në kuadrin e OSI, pozicioni i pajtuar ishte se të gjitha programet arsimore të lidhura me romët do të udhëhoqeshin nga një angazhim për zhdukjen e segregimit të shkollës dhe promovimin e qasjes së barabartë në një arsim të integruar të cilësisë për romët. Asnjë financim i ardhshëm nuk do të shkonte te projektet që punonin brenda shkollave të ndara që ruanin dorëzimin e arsimit të ndarë dhe përjetë të pandrejtë për fëmijët romë.

Deri në njëfarë mase në mesin e dekadës së parë të këtij shekulli, çështjet e romëve dhe zhdukja e segregimit ishin relativisht të larta në agjendën e institucioneve evropiane. Megjithatë, impresioni ynë është se në dekadën e dytë u bë një hap pas mbrapa në këtë drejtim. Filloi të vijnë sinjale nga institucionet evropiane, të cilat mund të parafrazohen si ‘Ne u japim miliarda për integrim, por asgjë nuk ndodh’. A keni ndonjë koment dhe shpjegim?

Dekada e dytë e këtij shekulli filloi me nisjen e Kornizës së BE-së për Strategjitë Kombëtare të Integrimitt deri në vitin 2020, dhe Komisioni Europian, edhe pse kishte një axhendë politike të mbushur me kriza pas krize, ende mbajti fjalën dhe nuk humbi kohë për të nisur një “Kornizë strategjike e BE-së për romët për barazi, përfshirje dhe pjesëmarrje për periudhën 2020 – 2030”. Përfundimi i segregimit të shkollave kishte qenë një prioritet në të dyja Kornizat.

Në një kohë kur liberalët e rremë na paralajmëronin ne dhe aktivistët e tjerë romë kundër qenies së shumë “konfrontational” ose madje përdorimit të fjalës “zhdukje e segregimit”, kërkesa për të mbyllur segregimin racor të nxënësve romë në shkolla është tani pjesë e agjendës kryesore politike evropiane; shfaqet në mënyrë të shkëlqyer në çdo komunikim nga Komisioni Europian, dhe është vërtetuar herë pas here në Gjykatën Evropiane të të Drejtave të Njeriut; dhe është subjekt i shkeljeve të vazhdueshme të BE-së kundër tre shteteve anëtare (Hungaria dhe Republikat Çeke dhe Sllovake).

Kështu, do të isha më pak i prirur të fajësoja institucionet evropiane, më shumë janë shtetet anëtare që vazhdojnë të nënçmojnë qytetarët e tyre romë; dhe qeveritë kombëtare që duhet të marrin masa dhe udhëheqësit e caktuar duhet të sillen më pak si banditë racorë dhe më shumë si demokratë, pasi ata janë përgjegjës kryesisht për të drejtat dhe mirëqenien e të gjithë qytetarëve të tyre dhe të tjerëve që jetojnë brenda kufijve të tyre. Nuk di për asnjë sinjal nga Brukseli rreth lodhjes nga “miliarda të harxhuara” për përfshirjen e romëve.

Ajo që kam parë, në terma retorike nga Komisioni, është njohja e qartë se racizmi anti-rom duhet të luftohet efektivisht dhe që diskriminimi institucional mbetet një pengesë për përfshirjen e romëve në të gjithë Bashkimin. Në terma të veprimit, ka pakënaqësi rreth keqperdorimit të fondeve të BE-së nga autoritetet shtetërore, dhe së fundmi BE-ja ka bërë thirrje për propozime që do të bëjnë fondet të disponueshme drejtpërdrejt për organizatat e shoqërisë civile për të mbrojtur demokracinë, luftuar

A mendoni se Bashkimi Evropian dhe komuniteti ndërkombëtar kanë kapacitetin dhe vullnetin për të pasur politika pozitive për çështjen e romëve në të ardhmen e afërt?

Siç kam thënë më herët, ka kufij për atë që Bashkimi Evropian dhe komuniteti ndërkombëtar mund të bëjnë – natyrisht do të doja që ata të shtyjnë ato kufij – do të doja të shoh kondicionalitetet e financimit të aplikohen kundër shteteve që nuk respektojnë sundimin e ligjit dhe vazhdojnë të diskriminojnë romët dhe minoritetet e tjera të racizuara. Do të doja që Komisioni të bëhet një “mbrojtës më i fortë i traktateve” kur bëhet fjalë për Nenin 2 dhe shtetet anëtare si Bullgaria, Hungaria, Rumunia dhe Sllovakia që nuk mbajnë vlera si “digniteti i njeriut, liria, demokracia, barazia, sundimi i ligjit dhe respektimi i të drejtave të njeriut, përfshirë të drejtat e personave që i përkasin minoriteteve”. Po ashtu, do të doja që Direktiva për Barazinë Rraciale të ketë në të vërtetë ndikim në eliminimin e racizmit institucional me të cilin ballafaqohen romët.

Por nuk ka se si të shmangim faktin themelor se është në nivelin kombëtar dhe lokal që duhet të shohim udhëheqje politike dhe vullnet politik për të bërë ndryshimin. Nuk ka sekret për atë që duhet të bëhet, ka rekomandime në çdo fushë të mundshme politike në lidhje me përfshirjen e romëve, nuk mungon financimi i BE-së për ndërhyrje “eksplicite por jo ekskluzive” për të adresuar përjashtimin shoqëror-ekonomik të romëve. Ne nuk mund të presim që politikat të vendosen në vend, duhet të mbyllim breshërinë midis asaj që është dhe çfarë duhet të jetë; duhet të vazhdojmë të luftojmë, sepse racizmi nuk duhet të fitojë kurrë; dhe duhet të shpresojmë dhe luftojmë gjithmonë për një të ardhme më të mirë, veçanërisht në ato shtete anëtare të BE-së ku korrupsioni, racizmi dhe përçmimi ndaj sundimit të ligjit korrozgon çdo gjë që është liberale dhe barazia në demokracitë tona.

Burimi